මහ වැස්සක් බිමට හලා නිදහස් වූ අහසක් සේ
ඔබ නිසොල්මනේ එපා..
හිඳින්න
ඔබේ නිහඬ බව මට බෑ දරාන ඉන්න
අනේ තව ටිකකින් හිනා වෙලා කථා කරන්න
ඔබේ නිහඬ බව මට බෑ දරන ඉන්න
විරසක සුසුම් මහා ගෙයි පුරා ඇසෙන්නේ
කවුළු දොරින් ගෙට එන නිදි නැති අටවක සද
තනි යහනේ සරහන රටා වියන්නේ
විෂ කටු ඇනී ආතුර වු සිතට ඔබේ
ඔබ මට කියා දුන්න සෙත් කවියක් කියන්න
නිවැරදි මිනිසුන් කොයි දෙසද ඉපදුණේ.
Friday, September 3, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
No comments:
Post a Comment